නුඹ මම අපි

නොසිතන්න නොහැකි නුඹ හට
කියවන්න නොදුන් මගෙ හිත..
පවසන්නෙ කෙළෙස මේ හැටි
හිනැහෙන්න මෙමට එයමෑති..

ඉතින් මුමුණන්න
තවත් සැනහෙන්න
මෙදියතේ සොඳුරුතම
ආදරේ අපෙ වෙන්න...

පොඩි හිතට දුක් කඳුලු කිසිත් නොම දැනීයන්..

නිල් අහස තරු වියන බෝ දුරයි හිතෙනවා

සිනා කැන් දඵ දාපු මතකයන් මැවෙනවා

විඳින්නේ ජීවීතේ හැබෑවයි දැනෙනවා

දුක සැපට ළඟ උන්නු සිත රුවක් සොයනවා

තරු කැට දිලි නුවන් මට බොරු කළාදෝ

සෙහෙහසින් කළ දෑ ඔබට නොපෙනුණාදෝ 

හිත් නැති සිතුවමක් මට හමු වුණාදෝ

කවි සිතක් මෙතරම්ම නපුරු වුණාදෝ

ඇත්ත ඇති සැටියෙන්ම මියදෙන්න ඉඩ හරිමි 

රිදෙන ඔය මතකයෙන් සදහටම දුරස් වෙමි

දුක සිතෙන නුබේ නෙතට යලි කදුලු බිඳක් වෙමි

සියලු දුක් මම රුගෙන සුසුමක්ව පලා යමි

තබන හැම පියවරක් පාසා මල් පියලි මැවීයන් 

හැමදෙනා මියැසි කැල සේ ළඟම රුදීයන් 

මෙදියතේ හැම සැපම හත් පුරා ලැබීයන් 

පොඩි හිතට දුක් කඳුලු කිසිත් නොම දැනීයන්

කුරුටු ගෑවේ: ධනංජය දිසානායක

සඳ- ඇය සහ සපිරි ගෙය....

විලිදිය මතට සහසක් සියපත් පිපුණු 

කල් දිගු රැයක සෙනෙහස නිම් හිමි නොවුණු 

මේ සඳ පෙරදාක කවුළුවකින් පැමිණ

 මතකද නුඔට සෙවණැලි තැනුවා සොදුර...........

සිර කුටියට වුණත් සඳ එනවා තාම

 නුඔ නැති අඩුව පමණයි සිත ළඟ තාම

නෑවිත් ඉන්න කීවත් නොඅසන සීත

උණුසුම නැතිව දුක් වෙන හිත ළඟ තාම...............

තව දුර යන්න නුඔ හා සමඟින් එක් වී 

දුටු හීනයට ළං වෙන්න්ටවත් නොහැකී 

සත්තයි තුන් හිතේ නෑ අහිතක් ගෑවී 

සඳ නුඔ අළුත් අහසක පායාපන් හිනැහී.........

කුරුටු ගෑවේ: ධනංජය දිසානායක

කිරි කඳුල

නීල දියවර ගලන දෑසට 

රැළිත්තක් විය හෙමි හෙමින් පැද්දෙන

 කඳුළු මුතු කැට නඟන දෙනෙතට 

මදහසක් විය සිරිය කැන්දන

 සිරුර සරනා රුධිර බිඳු ගෙන

 කිරි කඳුළු කොට පෙවූ නුඹ ගැන 

ගලපන්නේ පද කෝම තව තව

 නෙතේ කඳුළැල් බොඳව යන කළ 

සිරීපාද කඳු මුඳුන පෙනි පෙනී

 පාද පද්මය නොවැද ආවෙම

 කුසෙහි වැඩෙනා බිළිඳු හීනෙක 

කාන්සියක් හෙම දැනෙයි කියලද 

පාද පද්මය නොවැද ආවට 

පව් පිරෙන්නෑ අම්මේ නුඹ හට

 නුඹේ හිතේ ඇති පුණ්ය මහිමය 

නොමිනිසුන් නොව බුදුන් ඇති කළ 

කණාමැදිරි එළියකුඳු නැති ගෙපැළ

 එළිය කළ සඳ වතුර විය 

නුඹේ නෙත් බැල්ම 

කලාවැවේ දිය පොදට වඩා නුඹ

 සිසිල් විය දැවී සැලෙනා සිතට

 හමන අරලිය සුවඳ සිඹ සි

ඹ දෑත් නළලෙහි වැඳ තබාගෙන

 පුංචි සුදු බුදු රුවට මුමුණන

 අද මෙන් මතුත් සැම දින 

බුදුන් නොව මගේ මවුන් වන්නට...........

කුරුටු ගෑවේ: ධනංජය දිසානායක

ඒකි එයි කියලා ඌ බලාගෙන ඉන්නවා...

වසන්තය ඉවර උණා...
පොළොව ආයෙත් කර්කශව ඉරි තැළුණා...
හීන පිපෙන වසන්තයේදි නාවට,
ඉරි තැලුණු ගිම්හානයේදි
වැටෙන වැහි බින්දුවක වගේ
ඒකි එයි කියලා
ඌ බලාගෙන ඉන්නවා...

කුරුටු ගෑවේ: තුශාර

ඔබ එන තුරු...

ඉඩෝරෙට වැස්ස වැහලා වැහල

 අන්තිමට අහසට ඉතුරු උනේ හිස් බවක් විතරයි...

 ඒත්...

ඒ වැස්සෙන් ඉරිතලුනු පොලොවට 

වතුර බිඳුවක්වත් උරා ගත්තේ නෑ කියලා

 දැනගත්තම ඒ අහසට ගොඩක් දුක දැනුනා... 

ඒත් අහස හීනියට හිනා වුනා... 

ඒ ආයෙත් පොලොවට 

වැස්සක් වැටෙන්න යනව කියල දැනුනම...

  ඒත්...

 ඒ වැස්ස අහසට අයිති නෑ කියන දේ 

අහස හොදටම දැනගෙන හිටියා....

 අයෙත් වැහි වලාකුලක් වත් නැති

 හිස් අහසට ඉරක් හඳක් පෑයුවා කියලා 

අහසට දැනෙන්නේ නෑ.... 

ඒ අහස එකම එක තරුවක් පායනකල් 

තාමත් බලාගෙන ඉන්න නිසා...

කුරුටු ගෑවේ:දිනු

නුඹ දන්නවනම්...

ඔය ගිලිහෙන කඳුලු බිංදු
මං දන්නේ නැතුව නෙමෙයි
ඒත් ලඟින් හිඳන් නුඹේ
හිත හදන්න පිං නැති මං..
තනිවම ගුලිවී තනිකම
තුරුලු කරන් හඬන තරම්..
නුඹ දන්නවනම් ඒ ගැන
දුව විත් මා තුරුලට ගෙන
හිත සනසන සිප නලවන
මියුරු සොඳුරු හීන ලොවක්
හැම රෑකම දකිනව මං...

කුරුටු ගෑවේ:අංජලී සූරියබණ්ඩාර